SOS 2018: verslag van een enthousiaste deelnemer

Louk Goorhuis in Grootebroek

Voor dag en dauw stond ik afgelopen zondag 14 oktober op, om op pad te gaan richting Grootebroek in Noord-Holland en daar mee te doen aan de 13km recreanten survivalrun. Omdat ik hier nog nooit eerder in de buurt was geweest had ik op voorhand al een uitgebreide Google Maps verkenningsvlucht uitgevoerd, waaruit bleek dat er erg veel water in de omgeving te vinden was. Een natte run voor de boeg dus, en met temperaturen die nog wel eens flink willen zakken in midden oktober zou dat best pittig kunnen worden. Met enig geluk bleek het echter het warmste oktoberweekend sinds de jaartelling te zijn dus afkoeling in het water werd ineens iets om naar uit te kijken.

Vanaf de atletiekbaan in Grootebroek werden we met grote bussen richting de start in het prachtige Streekbos vervoerd. De stemming in de bus was opperbest en ook bij de start werden we enthousiast ontvangen door de speaker. Alle leeftijden waren vertegenwoordigd en het was aan de jongsten om de spits af te bijten. Na een warming-up rondom de plas was het voor mij tijd om te beginnen.

Bij het klinken van het startschot spurtte de groep weg met meteen al een autoband op de schouder, waarmee we onder een net door moesten kruipen. Hierna volgden in rap tempo veel traditionele hindernissen zoals swingovers in alle soorten en maten, apenhangen (over het water) en netten. Er zaten ook enkele (voor mij) verrassende elementen in, zoals het stand-up paddeling. Het stand-up element liet ik maar achterwege – na een eerste poging tot staan viel ik meteen vol met m’n gezicht plat op de plank, maar die houding beviel me uiteindelijk best prima en bracht me droog rondom de boei. Halverwege de run doemde ineens een enorme kraan op met daaraan een net bevestigd, die alleen bereikbaar bleek te zijn via een lange apenhang omhoog. Een prachtige hindernis, die echter alleen voor de wedstrijdlopers was bedoeld. Voor de eerste keer in mijn nog prille survivalrun-carrière baalde ik dat ik geen wedstrijdloper was want deze hindernis zag er wel ontzettend gaaf uit.

Onderweg liep ik veel samen met Raymond, een mede-survivalrunner die precies hetzelfde tempo liep en waarmee ik aan de praat raakte. Voor zover we niet buiten adem waren bespraken we van alles en nog wat, waaronder natuurlijk de survivalrun-plannen voor de rest van het jaar. Dit soort spontane ontmoetingen vind ik typerend voor survivalrun-deelnemers en -organisaties en maken voor mij survivalrun een absolute topsport. De inzet van zowel deelnemers als vrijwilligers en de onderlinge solidariteit zijn grenzeloos.

Terug naar de run. Na 13 kilometer kwam de atletiekbaan weer in zicht en hier stonden de laatste hindernissen klaar. Onder luide aanmoedigingen van publiek en speaker legden veel runners de laatste taaie meters af. Na een laatste reeks swingovers kom ik, nog steeds doorweekt, de finish over en geef een flinke zwiep aan de bel. De Streker Oerbos Survivalrun is een prachtige run: zeker voor iemand die voor de eerste keer een middellange run zoekt die uitdagend maar haalbaar is, is dit een echte aanrader. De strakke organisatie, schitterende natuur en goede sfeer die er overal heerste maakten dit een topdag. Over de 24 graden mochten we overigens ook niet klagen. Of het dat over twee jaar weer is? Wie weet!